Κβαντική και φιλοσοφική θεώρηση του χρόνου(BINTEO)

Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μια ανθρώπινη επινόηση και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες
Αλβέρτος Αϊνστάιν, 1879-1955


Συλλογή επεξεργασία από τον Zaxo Skafida


Εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν και ίσως ποιό πριν είχε απασχολήσει το μυαλό του ανθρώπου το μυστήριο του χρόνου. Ιστορικά καταγεγραμμένο παράδοξο του χρόνου έχουμε τον Αχιλλέα και τη χελώνα, από τον Έλληνα μαθηματικό και φιλόσοφο Ζήνωνα τον Ελεάτη (496-429 π.Χ ), κύριο εκπρόσωπο των Προσωκρατικών φιλοσόφων, Το παράδοξο αυτό προβληματίζει για τη φύση του χρόνου έως σήμερα.


Ο ταχύπους Αχιλλεύς


Έλεγε ο Ζήνωνας: Ο ταχύπους Αχιλλεύς τρέχει 10 φορές περισσότερο από την χελώνα παρόλα αυτά ουδέποτε θα φτάσει την χελώνα. Και εξηγούσε αν υποθέσουμε ότι:




·


ο Αχιλλέας είναι 10 μέτρα μπροστά από τη χελώνα, όταν φτάσει τη χελώνα, αυτή θα έχει πάει 1 μέτρο μπροστά.


· Όταν ο Αχιλλέας διανύσει το 1 μέτρο, η χελώνα που τρέχει 10 φορές λιγότερο θα κάνει 0,1 μέτρο ή 10 εκατοστά.


· Όταν ο Αχιλλέας διανύσει το 0,1 μέτρο, η χελώνα που τρέχει 10 φορές λιγότερο θα κάνει 0,01 μέτρο ή 1 εκατοστό.


· Όταν ο Αχιλλέας διανύσει το 0,01 μέτρο, η χελώνα που τρέχει 10 φορές λιγότερο θα κάνει 0,001 μέτρο ή 0,1 εκατοστό.


Αυτή τη διαδικασία θα συνεχιστεί επ΄ άπειρο συνεπώς ο Αχιλλέας δε θα φτάσει τη χελώνα!


Φυσικά όλοι γνωρίζουμε ότι ο Αχιλλέας θα φτάσει και θα ξεπεράσει τη χελώνα, είτε εμπειρικά, είτε μαθηματικά, διότι δημιουργείτε μια σειρά γεωμετρικής προόδου με λόγο 0,1. Αν υποθέσουμε ότι ο χρόνος που διανύει κάθε μέτρο είναι 1 sec υπολογίζεται ότι σε 10+1+0,1+0,01+0,001+….+0,0,,,1+….= 11+1/9 sec ο Αχιλλέας θα φθάσει τη χελώνα.
Όμως το παράδοξο προβλημάτισε, και προβληματίζει ακόμα τους μελετητές του χρόνου.
Οι χρόνοι ανάμεσα σε δύο απείρως μικρούς χρόνους είναι άπειροι.
Αν όμως αυτά τα απειροστά προστεθούν, το τελικό αποτέλεσμα όπως βλέπουμε παραπάνω είναι πεπερασμένο. Αυτό σημαίνει ότι κάπου τα απειροστά παύουν να υπάρχουν. Συνεπώς χρόνος δεν υπάρχει, ομοίως ο χώρος και το άπειρο.


Αυτά τα περίεργα πράγματα σταματούν να υπάρχουν αν φανταστούμε ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι κβαντωμένος, δηλαδή υπάρχει ένα απείρως μικρό κομμάτι. Η κβαντική φυσική μας δίνει το ελάχιστο δυνατό μήκος που μπορούμε να κόψουμε ένα ευθύγραμμο τμήμα, όπου αυτό το ελάχιστο μήκος ονομάζεται μήκος Plank. Πρόκειται για μια πολύ μικρή μονάδα μήκους (ισούται περίπου με 1.616×10^−35 μέτρα) αλλά είναι θεμελιώδης και πεπερασμένη. Συνεπώς και ο χώρος και ο χρόνος μπορεί να υφίστανται.
Δημόκριτος, Νανόπουλος, Πυθαγόρειοι


Στην ίδια άποψη κατέληξε και ο Δημόκριτος (460-370π.Χ) με απλούς φιλοσοφικούς συλλογισμούς χιλιάδες χρόνια πριν όταν είπε: “οι πρώτες αρχές των όντων είναι άπειρες στο πλήθος, είναι άτομες και αδιαίρετες και απαθείς, επειδή είναι συμπαγείς” Δηλαδή ότι και ο Plank, με τη διαφορά ότι ο Plank προσδιόρισε τη τιμή του πακέτου ενέργειας.


( Δημόκριτος ο Αβδηρίτης Democritus https://www.youtube.com/watch?v=-qtpJh1jv8o )

Ο καθηγητής Νανόπουλος Δημήτρης λέει:  “Χρόνος είναι το ακαριαίο διάστημα ανάμεσα σε δυο γεγονότα. Αν δεν είναι ακαριαίο, απλά συνέβησαν κι άλλα γεγονότα ενδιάμεσα. Κι αν μου πεις πως άπειρα ακαριαία γεγονότα, πάλι μηδενικό χρόνο διαρκούν, τότε θα σε μυήσω στην έννοια της πιθανοτικής κατάρρευσης και την σχετικότητα αυτής.”

Ομοίως οι Πυθαγόρειοι, χιλιάδες χρόνια πριν, πίστευαν ότι ο Χρόνος ταυτίζεται με τη δεύτερη όψη της Παγκόσμιας Ψυχής, και τη δράση της στα πεδία της εκδήλωσης ως δημιουργικό πνεύμα. Όπως λέγουν, όταν η Παγκόσμια Ψυχή θέλησε να αποκτήσει κάποια δραστηριότητα, στράφηκε προς την κίνηση και τότε ξεπήδησε ο χρόνος που πρωτύτερα δεν ήταν φανερός. Η δραστηριότητα του χρόνου είναι εμφανής όσο διαρκεί η εκδήλωση των κόσμων, και σαν εξελικτικό πνεύμα που οργανώνει την ύλη, γίνεται έκδηλος σε καθετί υπαρκτό στη φύση.

Τώρα μπορεί κάποιος να σκεφτεί περίεργα πράγματα για το σύμπαν. Αν ο χρόνος είναι κβαντικός, δηλαδή
απειροστά μικρά κομμάτια τότε το σύμπαν θα κυλάει όπως μια ταινία που έχει 24 καρέ το δευτερόλεπτο, με τη διαφορά ότι εδώ θα έχουμε πολύ περισσότερα καρέ πχ 1.616×10^+35 το δευτερόλεπτο. Λίγο απίθανο να το παραδεχτώ. Αν όμως δεχτούμε
ότι δεν είναι κβαντωμένος, όπως είπαμε παραπάνω, υπάρχουν άπειρες στιγμές   ανάμεσα σε δύο απείρως μικρές στιγμές, που τελικά μηδενίζονται, και ο χρόνος δεν  υπάρχει ομοίως και ο χώρος.

Paramhansa Yagananda

Στο βιβλίο του Paramhansa Yagananda. “ αυτοβιογραφία ενός Γιόγκι “ διαβάζουμε  : 

 “... ένα παμμέγιστο παλάτι που λαμποκοπούσε από χρυσάφι φάνηκε εμπρός μας.

-- Άφησε τα μάτια σου να χαρούν την απέραντη αυτή ομορφιά του παλατιού, που δημιουργήθηκε προς τιμή σου.

--Πέστε μου παρακαλώ εξηγήστε μου το μυστήριο. Πώς έγινε ;

--Ευχαρίστως να σας κατατοπίσω . Στη πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτε το ανεξήγητο σ’ αυτή την υλοποίηση. Ο κόσμος ολόκληρος δεν είναι παρά η σκέψη του Δημιουργού υλοποιημένη. Κι’ αυτός ο βαρύς γήινος όγκος, που ταξιδεύει στο διάστημα, είναι ένα όνειρο, μια σκέψη του Θεού. Ο Θεός δημιούργησε τα πάντα όπως ακριβώς ο άνθρωπος, στον ύπνο του, αναπαριστά και ζωντανεύει δηλαδή δημιουργεί εκείνο που έχει απλώς στη υποσυνείδητη σκέψη του. Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε, ή μάλλον σχημάτισε τη Γη, απλώς και μόνο μέσα στη σκέψη του , ως σύλληψη μιας ιδέας. Έπειτα παρουσιάσθηκε η ιδέα των μορίων και η σύλληψη της ιδέας προχώρησε. Με το συνδυασμό της ενέργειας αυτής των μορίων, των ατόμων δηλαδή, η ιδέα της σφαίρας πήρε μορφή στερεάς ύλης. Όλα τα μόρια της ύλης συγκρατούνται με τη θέληση του Θεού. Αν ο Θεός αποσύρει ή διακόψει τη θέλησή Του, η Γη θα αποσυντεθεί σε απλή ενέργεια .

Με τον τρόπο αυτό η Γη – ιδέα θα παύσει να υπάρχει αντικειμενικά. “ 

   

Παρόμοια άποψη μπορεί κανείς να διαβάσει στο άρθρο (  Είδα ένα όνειρο )

Κβαντικό φαινόμενο περιπλοκής, διεμπλοκής η εναγκαλισμού

Ας δούμε όμως τα νέα πειράματα πάνω στο κβαντικό φαινόμενο περιπλοκής, διεμπλοκής η εναγκαλισμού όπως αναφέρεται που αποδεικνύουν ότι ο χρόνος είναι παρενέργεια του φαινομένου.

Οι φυσικοί John Wheeler και Bryce DeWitt στα μέσα τις δεκαετίας του 1960 διατύπωσαν την εξίσωση κυματοσυνάρτησης του σύμπαντος που διαμόρφωσε τη κβαντική μηχανική. Τρεις Βρετανοί θεωρητικοί φυσικοί σε μια νέα δημοσίευση λένε: “αποδεικνύεται μαθηματικά ότι η κυματοσυνάρτηση είναι πραγματική, φαίνεται ότι δεν είναι ένα απλό στατιστικό εργαλείο, όπως πιστεύεται σήμερα ευρέως, αλλά υπάρχει ως αντικειμενική οντότητα.” 

Το νέο στοιχείο είναι ότι στην εξίσωση Wheeler-DeWitt ο χρόνος δεν έπαιξε κανένα ρόλο. Στην πραγματικότητα, λέει ότι τίποτα δεν συμβαίνει ποτέ στο σύμπαν, μια πρόβλεψη που έρχεται σε σαφή αντίθεση με την παρατηρητικά στοιχεία. Αυτό το αίνιγμα, που οι φυσικοί αποκαλούν «το πρόβλημα του χρόνου, the problem of time», προσπαθούν να το αγνοήσουν ανεπιτυχώς.

Το 1983 οι θεωρητικοί Don Page και William Wootters πρότεινε ότι η κβαντική διεμπλοκή θα μπορούσε να δώσει λύση στο "πρόβλημα του χρόνου" του Wheeler-DeWitt 

Η κβαντική διεμπλοκή είναι το φαινόμενο κατά το οποίο, δύο σωματίδια όπου δημιουργούνται μαζί (για παράδειγμα δύο ηλεκτρόνια) μένουν σε κατάσταση διεμπλοκής μεταξύ τους, ασχέτως του χώρου που μεσολαβεί πλέον από το ένα στο άλλο. Αν στείλουμε το ένα από τα δύο στο άλλο άκρο του σύμπαντος και κάνουμε κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά ακαριαία. Έτσι, είτε πρέπει να δεχτούμε πως η πληροφορία μπορεί να ταξιδέψει με άπειρη ταχύτητα είτε πως στην πραγματικότητα τα δύο αντικείμενα βρίσκονται ακόμα σε «επαφή», σε σύνδεση μεταξύ τους, σε κατάσταση διεμπλοκής.

Κάπως έτσι φτάνουμε στον κβαντικό εναγκαλισμό, ο οποίος μας λέει πως σε ένα σύστημα το οποίο αποτελείται από ένα ή περισσότερα υποσυστήματα, δεν μπορούμε να αποδώσουμε μια συγκεκριμένη κβαντική κατάσταση στο κάθε υποσύστημα τη στιγμή που τα αντίστοιχα σωμάτια δεν έχουν δικές τους ιδιότητες. Αν επιχειρήσουμε να κάνουμε μέτρηση του ενός, επιφέρεται αυτομάτως η αλλαγή των ιδιοτήτων του άλλου, όσο μακριά και αν είναι το ένα από το άλλο. Αυτό είναι αναμενόμενο αφού στην πρωταρχική κατάσταση του big bank όλα ήταν ένα.

Το παραπάνω οδήγησε στο παράδοξο EPR φαινόμενο, ένα πείραμα σκέψης που πήρε το όνομά του από τους δημιουργούς του Einstein Podolsky και Rozen το 1935 και το οποίο αναφερόταν σε αυτή τη δράση εξ αποστάσεως μεταξύ των εναγκαλισμένων σωματίων. Βέβαια, αυτό το φαινόμενο δεν αμφισβητεί την πληρότητα της κβαντομηχανικής, όπως πίστευε ο Αϊνστάιν, αλλά την επεκτείνει (όπως αποδείχτηκε πειραματικά κατά τη δεκαετία του ’80).

Συνεχίζοντας το 1983 ο Page και Wootters έδειξαν ότι ένα ζεύγος διαπλεγμένων σωματιδίων είναι ένα είδος ρολογιού που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μέτρηση της αλλαγής. Το αποτέλεσμα εξαρτάτε από το είδος της παρατήρησης. Αν η παρατήρηση γίνει εκτός σύμπαντος χρησιμοποιώντας ένα εξωτερικό ρολόι, τα σωματίδια φαίνονται αμετάβλητα, σαν ο χρόνος να μη υπήρχε σε αυτή τη παρατήρηση.

Αν η παρατήρηση γίνει εντός του σύμπαντος, υπάρχει αλλαγή στην χρονική εξέλιξη των διαπλεγμένων σωματιδίων.

Αυτή είναι μια κομψή ιδέα διότι προτείνει ότι ένας παρατηρητής εκτός σύμπαντος, πχ ο Θεός θα βλέπει ένα στατικό και αμετάβλητο σύμπαν όπως ακριβώς οι εξισώσεις Wheeler-DeWitt είχαν προβλέψει.

 Φυσικά δεν γίνεται να έχουμε πειραματική επαλήθευση διότι δεν είναι δυνατόν να έχουμε παρατηρητή έξω από το σύμπαν.

 Σήμερα, η  Ekaterina Moreva στο  Istituto nazionale di Ricerca Metrologica (INRIM) στο Τορίνο της Ιταλίας, και μερικά φιλαράκια, έχουν εκτελέσει την πρώτη πειραματική δοκιμή στις ιδέες του Page και Wootters . Και επιβεβαιώνουν ότι ο χρόνος είναι πράγματι ένα φαινόμενο αναδυόμενο για  εσωτερικούς παρατηρητές, αλλά απουσιάζει για εξωτερικούς.

Το πείραμα έγκειται στη πόλωση δύο εμπλεγμένων φωτονίων μέσα από μια διαθλαστική πλάκα και τη σύγκριση της πόλωσης στο δεύτερο φωτόνιο ή στη μέτρηση των παγκοσμίων ιδιοτήτων των δύο φωτονίων.

Βούδας, Παρμενίδης

Την έννοια της άχρονης αρχής την είχαν συλλάβει παγκοσμίως, μυστικιστές και φιλόσοφοι.

Ο Βούδας αρνείται να μιλήσει για το Άφατο, το Ανείπωτο, την Ολότητα ως ένα Υπερβατικό Ον με Άχρονη Ουσία, καταφάσκει στο Κενό, στο Τίποτε, στο Μηδέν που βιώνει η ύπαρξη. την “κατοίκηση στο πουθενά”

Ο Παρμενίδης Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ.,

Στα κείμενά του λέει

 «ὡς ἀγένητον ἐὸν καὶ ἀνώλεθρόν ἐστιν,

ἔστι γὰρ οὐλομελές τε καὶ ἀτρεμὲς ἠδ΄ ἀτέλεστον
οὐδέ ποτ΄ ἦν οὐδ΄ ἔσται, ἐπεὶ νῦν ἔστιν ὁμοῦ πᾶν,

ἕν, συνεχές·»

Δηλαδή: “Η ουσία του σύμπαντος είναι μία, αγέννητη, ακατανόητη, μονογενής τέλεια, ανεπανάληπτη. Δεν ήτανε ποτέ, ούτε θα είναι κάποτε, γιατί το τότε και το τώρα αποτελούν μαζί το παν, το Ένα, τη Συνέχεια.”

Βασικές αρχές της κβαντομηχανικής

1.    Η ύλη και η ενέργεια εναλλάσσονται. Η ύλη μπορεί να γίνει ενέργεια και η ενέργεια μπορεί να γίνει ύλη σύμφωνα με την φόρμουλα του Αϊνστάιν Ε=mc2, όπως στην πυρηνική ενέργεια και στην ατομική βόμβα. Τα σωματίδια μπορεί να φαίνονται είτε σαν κύματα, είτε σαν ύλη, είτε και τα δύο ταυτόχρονα.

2.    Ο παρατηρητής επιδρά στο παρατηρούμενο: δεν μπορούμε να παρατηρούμε ένα αντικείμενο, κάτι ή κάποιον, χωρίς να το επηρεάζουμε.

3.    Αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν πυκνή και αδιαπέραστη ύλη είναι στην πραγματικότητα κενό Τελικά η ύλη όπως την γνωρίζουμε είναι μια κατασκευή των ανθρωπίνων αισθήσεων. Παρόλο που είναι 99.99 κενή, συμφωνούμε όλοι υποσυνείδητα να είναι «στερεή» και μπορούμε να στηριχτούμε πάνω της, δεν μπορούμε να περάσουμε μέσα από αυτή, ούτε να δούμε μέσα από αυτή . Η αλήθεια ότι η ύλη είναι άδεια και τελικά μια ομαδική συνδημιουργία της ανθρώπινης συνειδητότητας, επαναλαμβάνεται συνεχεία στο έργο «Τι στο…. Μπίιιπ Ξέρουμε» και επίσης στις εκπομπές «Το Σύμπαν που Αγάπησα.»

4.    Σωματίδια μπορούν να φαίνονται σαν ύλη ή και σαν κύματα.

5.    Ένα σωματίδιο μπορεί να εμφανιστεί από το κενό και να ξαναχαθεί μέσα σ' αυτό.

6.     Ένα σωματίδιο μπορεί να εμφανιστεί σε πολλές θέσεις ταυτόχρονα. Σ’ ένα πείραμα ένα σωματίδιο εμφανίστηκε σε 3000 μέρη συγχρόνως.

7.    Τα πάντα είναι αλληλοσυνδεόμενα, ανεξαρτήτως χώρου και χρόνου.

8.    Δεν υπάρχει χώρος, ούτε χρόνος.

9.    Εμπλοκή – μη τοπική επίδραση, κατά την οποία ένα σωματίδιο μπορεί να έχει μία εμπλοκή με ένα άλλο, έτσι ώστε να μπορούμε να επιδρούμε στο σωματίδιο αυτό, όταν επηρεάζουμε ένα άλλο σωματίδιο που είναι μακριά από αυτό, αλλά με το οποίο βρίσκεται κατά κάποιο τρόπο σε αόρατη σύνδεση, όχι φυσική .

10. Κβαντικά άλματα. Τα ηλεκτρόνια μπορούν να αλλάζουν θέση, στιγμιαία. Ξαφνικά εμφανίζονται σε μια άλλη τροχιά με ανώτερη ή χαμηλότερη ενέργεια ή απόσταση από τον πυρήνα.

11. Time Reversal Symmetry – Υπάρχει μια αντίληψη στην Κβαντική μηχανική που λέει ότι πρέπει να υπάρχει αντίστροφη συμμετρία σε όλες τις διαδικασίες του χρόνου, σε κάθε τι που συμβαίνει. Έτσι θεωρητικά δεν υπάρχει λόγος ο χρόνος να μην πάει προς τα πίσω, όπως πάει προς τα εμπρός. Επίσης ότι θα μπορούσαμε να έχουμε γνώση του μέλλοντος όπως έχουμε για το παρελθόν.

12.  Κβαντικά πεδία πιθανοτήτων, όπου υπάρχει μια «εσωτερική» αόρατη τάξη, σύμφωνα με τον Ντέϊβιντ Μπόμ, (μαθητή του Αϊνστάιν) όπου όλα τα σωματίδια και κύματα του σύμπαντος αλληλοαγγίζονται και αλληλοεπιδρούν ανεξαρτήτως χώρου και χρόνου. Τίποτα δεν είναι ξεχωριστό. Υπάρχει μόνο ένα αδιαφοροποίητο πεδίο από ανεκδήλωτες, ακόμη, πιθανότητες.

13.  Σ’ αυτό το επίπεδο της ύπαρξης, που ονομάζεται εσωτερική τάξη, κβαντικό πεδίο ή πρωταρχική συνειδητότητα:

α) Όλα τα σωματίδια και κύματα αλληλοσυνδέονται ανεξαρτήτως χώρου και χρόνου

β) Δεν υπάρχει χώρος, επειδή ένα σωματίδιο μπορεί να βρίσκεται σε πάνω από ένα σημείο συγχρόνως και επηρεάζεται από τις επιρροές που δέχεται ένα άλλο σωματίδιο με το οποίο δεν είναι φανερά συνδεδεμένο.

γ) Δεν υπάρχει χρόνος, επειδή δεν χρειάζεται χρόνος για ένα σωματίδιο προκειμένου να εμφανιστεί σε άλλη θέση και μπορεί να εμφανιστεί σε πάνω από μία θέση συγχρόνως.

δ) Ένα αποτέλεσμα δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από μια τοπική αιτία, εφόσον όλα είναι συνδεδεμένα μέσα σε ένα ενιαίο χώρο και χρόνο και συνεπώς κάθε τι επιδρά πάνω σε κάθε τι και όλα επηρεάζονται από κάθε τι, μέσα στον ενιαίο χώρο και χρόνο.

ε) Δεν υπάρχουν ξεχωριστά όντα, αντικείμενα, γεγονότα ή καταστάσεις. Όλα αυτά 

αντιστοιχούν στον συγκεκριμένο παρατηρητή του οποίου γίνονται αντικείμενα παρατήρησης.

14.  Σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, το αντικείμενο της παρατήρησης ξεπηδάει από το κβαντικό πεδίο παίρνοντας συγκεκριμένη μορφή και μετρήσιμη υπόσταση μόνο όταν ο παρατηρητής το παρατηρήσει.

(ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ - ΚΒΑΝΤΙΚΟ ΟΛΟΓΡΑΜΜΑ

Ο χρόνος ύστερα από όλα αυτά έχει σχέση με τις διάφορες καταστάσεις των ειδών ζωικών ή μη και είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα. 

Το σύμπαν υπάρχει μια απειροελάχιστη στιγμή και έπειτα ένα εντελώς νέο.

 Η πραγματικότητα είναι αυτή που αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος με τις αισθήσεις και τα συναισθήματα και είναι εντελώς προσωπική. Η πραγματικότητα για άλλα όντα και τεχνικά δημιουργήματα δεν είναι αυτή που εμείς αντιλαμβανόμαστε.

 (Φώτιση, Θεός και Συνειδητό Σύμπαν (κβαντική φυσική)

skafidaszaxos

Το διαβάσαμε από το: Κβαντική και φιλοσοφική θεώρηση του χρόνου http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2016/05/blog-post_6805.html#ixzz49lWUno7M